تاریخچه سمعک (Ear Trumpets)

 

 

 

اولین سمعک ها در قرن 17 میلادی به وجود آمدند ( با اختراع تلفن حرکت به سمت سمعک های مدرن صورت گرفت ) و اولین سمعک   الکتریکی در سال 1898 به وجود آمد . در سال 1996 سمعک های دیجیتال وارد بازار شد. برخی از سمعک های اولیه ، سمعک های خارجی بودند(external)  این نوع سمعکها ،صداها را به سمت گوش هدایت می کردند و نویز (صداهای ) اضافی دیگر راحذف می کردند . دستگاه سمعک در پشت گوش یا درون گوش قرار داده می شد . همان طور که علم پیشرفت میکرد ،سمعک ها از نظر ساختاری و داخلی مجهز و پیشرفته شدند . خلق میکروفن های کربنی  (carbon microphones)  ،انتقال دهنده ها  (transmitters)  تراشه های پردازنده سیگنال دیجیتالی (osp)، و گسترش تکنولوژی کامپیوتر باعث شد تا سمعک ها از فرمی به شکل استکان های دسته دار به شک امروزی تغییر شکل پیدا کنند.

سمعک های اولیه :

 

 

 

 

یکی از اولین انواع سمعکها ، در قرن 17 میلادی به وجود آمد و طوری ساخته شده بود که روی گوش (سرتاسر گوش) قرار می گرفت . سمعک هایی که در اوایل قرن 19 تولید شد ، دستگاه های بزرگی بودند که باید روی میز قرار می گرفتند . کمی بعد در قرن 19 شیپور های گوش (ear trmpets) و قیف ها به عنوان سمعک مورد استفاده قرار می گرفتند . در سال 1800 میلادی اولین سمعک در ابعاد و مقیاس کامل توسط فردریک رین (Fredrick Rein)  در لندن ساخته شد . او شیپور های گوشتی ، بادبزن های گوش و لوله های مکالمه  (Tube conversation)  را ساخت .این وسیله  ها به تقویت صدا کمک می کردند و در عین حال قابل حمل هم بودند . بزرگترین ایراد در سمعکهای اولیه اندازه بزرگ آن بود که هرچقدر دستگاه بزرگتر بود ،صدایی که به گوش می رسید بلندتر میشد. بنابراین برای قابل حمل بودن دستگاه باید سایز آنها را کوچک می کردند که اینکار خیلی به نفع فرد استفاده کننده نبود. سرانجام در اواخر سال 1800 میلادی شیپور های صوتی (acoustic hora) - لوله هایی شبیه مخروط که دوسر داشتند و صداها را دریافت می کردند – طوری ساخته شدند که درون گوش قرار گیرد. در اواخر قرن19 میلادی ، اشخاص علاقه شدیدی نسبت به ایده سمعکهای پنهان نشان دادند . این علاقه باعث تغییر بزرگی در سمعک ها گردید که هرچه بیشتر پنهان باشند . نتیجه این شد که افرادی توانستند سمعکها را در نیمکتها ، تخت ها ، جا لباسی ها (کمد لباس) و لوازم دیگر پنهان کنند . پنهان شدن سمعکها همچنین باعث صدمه زدن به شنوایی افرادمی شد .چرا که نگرانی بیشتری برای عموم مردم عادی وجود داشت هنگامی که از مشکل شنوایی فردی مطلع بودند و به آنها کمک بیشتری می شد .

 

اولین سمعک های الکترونیکی:

سمعکهای اکترونیکی سمعک های آلمانی بودند که در سال های 1920 تا1950 وجود اشتند . آنها شامل یک قسمت اضافی (ضمیمه)بودند که شبیه به رسیور (دریافت کننده)تلفن بود . (این نمونه ها در موزه پزشکی برلین موجود می باشد. ) اولین سمعکهای الکترونیکی بعد از اختراع تلفن توسط آلکساندر گراهام بل در سال 1876 ساخته شد .تکنولوژی استفاده شده درون تلفن پیشرفت کرد به طوری که سیگنال های آکوستیکی را تغییر داد . تلفن ها می توانستندبلندی ، فرکانس و اعوجاج صدارا کنترل کنند. این قابلیتها در تولید سمک هم مورد استفاده قرار گرفت .  یکی از اولین سمعکها ی قابل حمل مستر توسط جی . سی . چسته (j.c.chester   )از مونتانا تولید شد و او یک تلفن را به یک باطری متصل کرد و آن را با خودش با یک دریافت کننده (رسیور) درون گوش حمل کرد . اولین سمعک های الکترونیکی که Akouphone نامیده میشد ند توسط Miller Reese Hutowsa  به وجود آمددرسال 1898 در آن از یک فرستنده کربن استفاده میشد که باعث می شد سمعک قابل جابجایی باشد . از فرستنده کربنی برای تقویت صداها با گرفتن یک سیگنال ضعیف و استفاده از جریان الکتریکی برای تبدیل آن به یک سیگنال قوی استفاده می شد . سرانجام این سمعک های الکترونیکی توانستند در کیف های دستی یا لوازم دیگر جای داده شدند . یکی از اولین تولیدکنندگان تقویت کننده های الکتریکی صدای  electronic amplified سمعکها شرکت زیمنس بود درسال 1913. این نوع سمعک ها بزرگ بودند و حمل آنها خیلی راحت نبود . ادازه ی آنها تقریبا مثل یک پاکت سیگار بلند بود و یک بلندگو داشت که باید درون گوش قرار می گرفت . اولین سمعک های لول های خلأ vacuum – tube به نام یک مهندس نیروی دریایی Earl Hansom در سال 1960 ثبت شد . به آنها vactuphol گفته می شود و در آنها از یک فروستنده تلفن برای تبدیل صدا به سیگنال های الکتریکی استفاه می شد . پس از اینکه سیگنال تبدیل شدند تقویت شده و به دریافت کمتر (رسیور) می رسیدند. وزن آن به 7 پوند می رسید پس آنها برای حمل به اندازه کافی سبک بودند . شرکت های مانند Westrn Electronic توانایی کوچک کرن لوله های خلا را داشتند . این باعث باعث می شود که سمک های کوچکتر از قبل شوند و در بین دهه های 1920 تا1930صنعت سمعک توجه افراد زیادی را به سمت خود جذب کرد تا در دهه ی1930سمعک ها بیشتر از قبل مورد استفاده قرار گیرد . پیشرفتهای تکنولوژیکی نظامی که در جنگ جهان دوم اتفاق افتاد به توسعه سمعک کمک بسیاری کرد . مدل Acoustion56 در اواسط دهه ی سال 1920 ساخته شد و یکی از اولین سمعک های قابل حمل بود اگرچه که نسبتا سمعک سنگینی بود . یکی از پیشرفت های مهمی که در جنگ جهانی دوم اتفاق افتاد ایده کوچک سازی سمعک بود . این ایده در مدل جیبی Minicturl 7 s   زنیت دیده شد .

سمعکها براساس الکترونیکی که در آنها استفاده می شود عملکرد های متفاوتی دارند . 2 نوع اصلی آنها آنالوگ و دیجیتال می باشد .

 

سمعک های آنالوگ :

 

سعمک های آنالوگ امواج صوتی را به سیگنالهای الکتریکی که تقویت شده اند تبدیل می کنند .سمعک های آنالوگ قابل تنظیم، به صورت سفارشی ساخته میشوند  تا نیاز هر مصرف کننده را بر آورده کنند .این محصولات توسط تولید کننده و بر اساس چیزی که اودیولوژیست (Audiologist) توصیه کرده برنامه ریزی می شود.
سمعک های آنالوگ قابلیت برنامه ریزی بیشتر از یک برنامه یا موقعیت را دارند .

 

 

 ادیولوژیست می تواند با استفاده از یک کامپیوتر سمعک را برنامه ریزی کند و کاربر می تواند برنامه را برای شنیدن در محیط های متفاوت عوض کند ، از محیط های کوچک و آرام گرفته تا رستوران های شلوغ و محیط های بزرگ باز مانند تئاتر یا استادیوم ها . مدار های سمعک های آنالوگ قابل برنامه ریزی در تمام مدل سمعک ها استفاده بشوند . سمعک های آنالوگ معمولا از سمعک های دیجیتال ارزان تر ستند .

 

سمعک های دیجیتال:

 
سمعک های دیجیتال امواج صوتی را به کدهای عددی تبدیل می کنند ،کد شبیه کدهای باینری کامپیوتر می باشد ، قبل از اینکه آنها را تقویت کند . از آنجایی که کدها حاوی اطلاعات درباره ی گام صدا یا بلندی آن می باشند . سمعک می تواند به طور مخصوص فقط برای تقویت برخی فرکانس ها بیشتر از دیگر فرکانس ها تنظیم شود . مدار های دیجیتال به ادیولوژیست در تنظیم سمعک بر اساس نیاز های کاربر و در جهت مناسب اختیار عمل بیشتری می دهد .

 

این نوع سمعک ها می توانند طوری برنامه ریزی شوند که تمرکز کنند بر روی صداهایی که از یک جهت خاص به گوش می روند . مدار های دیجیتالی می توانند در تمامی مدارهای سمعک قرار داده شوند.